Excerpt from Platonis Dialogi Latine Juxta Interpretationem Ficini Aliorumque, Vol. 11

Ipse pono aut qua: tu, vincent: sed illì quod verissîmum est, favcamu& Puo. Sic oportet. So. Hoc item multo magis mutua confessione assevcremus.. Puo'. Quìdnam? So. Quod homines omnes fatìgat, tum volentes tum etiam nolentes, aliquos przecipue et alìquando. Pao. Dic 'planina. So. Sermonem, qui nunc ìn cîdit, inquam, nàtura mirabilem Multa unum esse, et unum multa, mirabile dictu. Atque facile est adversus cum, qui alterutrum posuerît, dubitationes movere. Puo. Nunquîd ais, cum quîspiam me verbi causa Protarchum unum natura genìtum asserît, deinde me mrsus multos atque contrarîos prmdîcat? Magnum, parvum, gra vem, levem eundem hominem, alìaque permulta Se. Tu quidem, o Protarche, inducîs ea circa unum ao multa miranda, quae divulgata sunt, et, ut ita dìcam, ah omnibus jam concessa, quam minime tentanda sint, veluti puerflìa quaedam etfacilia cognîtu, ao maxima dìsputationi futura obstacula, sìquis admìserit: neque etiam înîrabìlìa haec habenda, ìnquam, cum quìs°cujusque membra partesque ratione divi dens, universa haec illud unum esse fatetur, deinde talia quadam refellìt, deridens, quasi monstra faterî cogatur, quod unum multa infinîlaque sit, multaque unum. Pao. Tu vero quamam alia diois, o Socrates, quae nondum concessa circa sermonem eundem divulgata sint? [15] So. Quando quîspiam, o puer, ipsum unum nihil ex iis quae oriuntur et occidunt, fionìt, ut paulo ante nos dîximus, tune tale unum haudquaquam refelli debere concessum est. At cum unum hominem affirmare cona tur, hovem unum, pulchrum unum, unumque bonum, tune sane în iis unìtatibus et hujuscemodi rebus anxîum studium cum divisione ambiguitas fit. Pro. Quo pacto? 80. Primo quidem utrum admittendum sit, ejuscemodi quasdam vere ex istentes unìtates esse. Deinde quomodo quamlibet carum unam semper eandemque esse putandum, nec generationem nec ìnterìtum suscìpientem, suaque in unitate firmîssìmam. Postremo nunquîd in rebus genitis et infinitis quzeque ponenda sit, sive dispersa, multaque ex una jam facta, sive tota ipsa ah se ipsa seorsim quod quidem maxime omnium impossibile-viderelur, unum idemqne simul in uno multis que fieri. Non lilla igitur, o Protarche, sed ista sunt qua: circa unumet multa male accepta, omnis difiìcultatis defectusque sunt causa: bene autem examinate, facilitatìs atque facundiae. Pro. Oportet nos, o Socrates, hoc primum în przescntîa discutere, ut et ego fateor et Ixos omnes talia concedere tibi existìma. Forte vero nunc pmstat, Philebum, quasi malum, ut dicitur, quod bene jacet, r0gando non movere. So. At unde potissimum exoxdiemur, cum multa et varia in his dubitatio nìbus pugna insìt? Hincne? Dìcimus utique idem unum ac multa rationìbus et sermonìbus factum, semper per singula, quae dìcuntur, et nunc et olim undique circumcurrere. Ã?dque nequq: nunc ìncepìt neque desinet umquam: sed est, ut mihi videtur, haec rationum sermonumque immortalìs et îndeficîens nobis insita passio. Cum primum adolescens aliquîs id gustavìt, secum ipse congratulatur, quasi quen Ã?lam thesaurum sapientiae nactus, et voluptate plenus exsultat ac furit, omnemque dìsputationem prompte pertentat, atque sermonem undîque discutìt, tum quidem în alteram partem refiectens et in unum commiscens, tum vero explicans itemm et in multa dislrìbuens: ubi certe in dubitatìonem difiìcullatemque se ipsum primo ac prmcìpue dejìcit: deinde proximum quemque, sive iunior sive senior sive mqualìs sit: nec patri [16] nec matri nec audientîum cuìquam parcenè; ferme etiam nec aliîs'anìmantìbus, nedum hominibus, quandoquîdem et barbarorum nemini parcat, modo interpretem nanciscatur. Pao. An non vides, Socrates, nos qui adstamus, omnes juvenes esse non metuìs, ne una cum Philebo, sì nos ita objurgaverìs, in te împetum faciamus Veruntamen, (intellìgìmus enim quod dicìs, ) si quis mo. Dus est, si quod machinamentum ad